తెలుగును పునరుజ్జీవింప జేద్దాం

భాష బలంగా ఉందా, బలహీన పడుతుందా అని తేల్చడానికి ఆ భాషకు ఉన్న పద సంపదే కొలమానం. అన్ని భాషలలో పదజాలం రోజు రోజుకు పెరుగుతుంటే మన తెలుగు భాషలో మాత్రం వాటి జాగాలో ఇంగ్లీషు పదాలు వచ్చి చేరుతున్నాయి. కొంత మంది ఔత్సాహికులు కొత్త కొత్త తెలుగు పదాలను సృష్టించడానికి ప్రయత్నించడం అభినంద నీయమే అయినా అవి ఎంతవరకు ప్రజల్లోకి వెళ్తున్నాయి అనేది కూడా ఆలోచించ దగ్గ విషయం.

ఎక్కువ మంది కొత్త పదాలను సృష్టించ దానికి క్లిష్టమైన సంస్కృత సమాసాలను వాడుతున్నారు. దీనివల్ల ఒక భాష నుండి వేరొక భాషకు దాసోహం చెప్పడం తప్ప అసలు సమస్య పరిష్కారం కాదు. సంస్కృతం తన సహజరూపం లోనే మన లేక హిందీగా మారి ఉత్తర భారతంలో బ్రతుకుతుంది. అలాంటి సంస్కృత పదాలను అరువుతెచ్చుకుని తెలుగులో వ్యాప్తిలోకి తీసుకు రావాలనుకోవడం అత్యాశే అవుతుంది. అవసరం లేదు కూడా.

మన భాష ప్రస్తుత పరిస్థితికి ప్రబంధ సాహిత్యం తప్ప, సాంకేతిక పరమైన సాహిత్యం మనకు లేకపొవడం కూడా కొంతవరకు కారణమేమో అనిపిస్తుంది. పైగా మన పూర్వ కవులకు సంస్కృతం పై ఉన్న ఎనలేని మోజు కూడా ఈ పరిస్థితికి కొంత వరకు కారణం.

అర్జునుడికి వంద పేర్లు ఉంటాయి. irrigation అనే పదానికి ఒక్క తెలుగు పదం కూడా ఉండదు. ఏవో రెండు పదాలు కలుపుకుని సమాసం ఏర్పరచుకోవడం తప్ప.

సాంకేతిక పరమైన సాహిత్యమంటే ఇప్పటి ఆధునిక టెక్నాలజీ గురించి చెప్పడం లేదు. కనీసం గృహ నిర్మాణం, నేత పరిశ్రమ, లోహ పరిఙ్ఞానం ఇత్యాది విషయాలలో కూడా మనకు చెప్పుకో దగిన పూర్వసాహిత్యం లేక పోవడం.

చేనేత మగ్గం నేయడానికి కావలసిన పరికరాల పేర్లు ఎవరికీ తెలియవు. లోహకారుడు వినియోగించే వివిద ఉపకరణాల పేర్లు తెలియవు. అలాగే గృహ నిర్మాణానికి సంబంధించిన అనేకమైన పదాలు తెలియవు. కాని ఇవన్నీ సంబంధిత వృత్తి పనివారికి మాత్రం తెలిసి ఉంటాయి. ఈ పదాలు వెలుగు చూడక పోవడానికి కారణం ఇవి సాహిత్యంలో చోటుకు నోచుకోక పోవడమే కారణం. ఇంగ్లీషు భాషలో పదాలు గమనించి నప్పుడు ఎక్కువ శాతం పదాలు వృత్తి పనులుకు సంబంధించిన పదాలే సాంకేతిక పదజాల నిర్మాణంలొ పాలు పంచుకున్నాయని అర్థమౌతుంది.

ఉదాహరణకు చూసుకుంటే మొదట mill అంటే పిండి మర అనే అర్థం ఉండేది. అది కూడా mallet అనె చెక్క సుత్తితో దంచేవారు కాబట్టి అలా దంచడం milling అయ్యింది. ఈ మిల్లును తర్వాతి రోజుల్లో యాంత్రికీకరించి గాలి మర శక్తితొ నడిపేవారు. అదికాస్తా windimill అయ్యింది. ఈ విండ్ మిల్ రిపేరు చేసేవాడు milwright mechanic అయ్యాడు.

భాష పుట్టిన తొలి నాళ్లలో వచనానికి ప్రాచుర్యం లభించి ఉంటే పరిస్థితి వేరే విధంగా ఉండేదేమో? వృత్తి పనుల వారికి సాహిత్యంలో ప్రవేశం లేకపోవడం కూడా కొంత వరకు కారణం. సాహిత్యంలో పట్టు కలిగిన బ్రాహ్మణులు వృత్తి పనుల పై పరిశోధించి గ్రంధస్తం చేసిన ఆధారాలు కనిపించవు. ఒక శిల్పి తన శిల్ప కళను గ్రంధస్తం చేస్తే, ఒక చేనేత కార్మికుడు, ఒక వడ్రంగి, ఒక లోహ కారుడు తమ పని విధానాలను గ్రంధస్తం చేసి ఉంటే ఆయా రంగాలకు చెందినా ఏంతో పరిభాష మనకు లభ్యమై ఉండేది. ఆ పరిభాష మొన్న మొన్నటి వరకూ వీరి నోళ్ళలో నానింది. ఇప్పుడు వారుకూడా ఇంగ్లీషు పదాలే వాడుతున్నారు. నేను చిన్నప్పుడు మాట్లాడిన వడ్రంగి 'దూగోడ' అంటే ఇప్పుడు ఆయనే Jack Plane అంటున్నాడు; 'బర్మా'ని drill అని, శానాన్ని chisel అని అంటున్నాడు. అది ఆయన తప్పు కాదు, షాపు వాడు Jack Plane అంటేనే కొత్తది ఇస్తున్నాడు మరి! 

సాంకేతిక పదాలు వదిలేద్దాం.నాచిన్నప్పుడు ఇంటికి సంబంధించిన అన్నిపదాలూ తెలుగులోనే మాట్లాడే వారం. ఉదాహరణకు hall ని జగిలి అనే వారం. kitchen ని వొంటిల్లు అనే వారం. 

అలాగే

bed room = అర్ర

godown = గర్సె

back yard = ఇంటెనక

verandaah = సాయబాన

cup board = తనాబ్బీ 

shelf = గూడు

table = మేజు

bucket = బొక్కెన

pulley = గిరుక

slab = మిద్దె

ఇలా గతం లోకి వెళ్తే మరుగున పడిన ఎన్నో పదాలు మనకు కనపడతాయి. వీటిలో కొన్ని ఇప్పటి అవసరాలకు పనికి రాకపోవచ్చు. కాని ఎన్నో పదాలను పునరుద్ధరించాల్సిన అవసరం మాత్రం ఉంది.

తెలుగు భాషను ఇప్పటికైనా అభివృద్ధి పథంలోకి తీసుకు రావాలంటే ఒక్కప్పటి విద్యావంతులు విస్మరించిన పనిని నేటి పండితులు కొనసాగించాలి. గ్రామాల్లోకి వెళ్ళి, వృత్తులను, పని విధానాన్ని, పదాలను, మాండలికాలను పరిశీలించి పరిశోధించాలి. మరుగుపడిన పదాలను వ్యాప్తిలోకి తీసుకు రావాలి.